Naging Kami ng Pinsan Ko

Hindi ko akalaing mangyayari ‘yon—na ako mismo, mahuhulog sa pinsan kong matagal ko nang kakilala. Lumaki kami na magkasama tuwing summer, naglalaro sa probinsya, nagtatakbuhan sa tabing-ilog, walang malisya, puro tawanan lang. Pero isang taon, nagbago ang lahat.

Si Marco. Mas matangkad na siya ngayon, mas lalaking-lalaki, at hindi na ‘yung batang nagtatago ng palaka para takutin ako. Nang bumisita ako sa lola naming sa Laguna, halos hindi ko siya makilala. May bagong gupit, may confidence na parang hindi na ako sanay makita. “Uy, ang laki mo na ah,” sabi ko, sabay tawa. Pero nang ngumiti siya, may kung anong kumislot sa loob ko.

Kinagabihan, nagkuwentuhan kami sa balkonahe. Malamig ang hangin, tahimik ang paligid, at tanging mga kuliglig lang ang maririnig. “Na-miss kita,” sabi niya, kaswal lang, pero may lalim. Hindi ako sumagot agad, pero napangiti ako. “Na-miss din kita, syempre.”

Pagtagal, mas naging madalas kaming magkasama—namamasyal, nagluluto, tumatawa sa mga walang kwentang bagay. Pero minsan, kapag nagtatagpo ang mga mata namin, may kakaibang kuryente. Alam kong mali, pero hindi ko rin kayang itanggi.

Isang hapon, habang nasa silong kami ng bahay ni lola at umuulan sa labas, hindi sinasadyang nagdikit ang kamay namin habang pinupulot ang mga labahin. Pareho kaming natigilan. “Sorry,” sabi niya, pero hindi niya inalis agad ang kamay niya.

Tahimik. Malamig ang hangin pero mainit ang pakiramdam ko. Tumingin ako sa kanya, at doon ko lang napagtanto—hindi na siya basta pinsan lang. At ang mas nakakatakot? Hindi ko na rin siya kayang ituring na ganon.

Pagkatapos ng gabing ‘yon sa ilalim ng ulan, parang may nabago sa pagitan naming dalawa. Hindi na kami tulad ng dati. Lahat ng tinginan, may ibig sabihin. Lahat ng tawa, may halong kaba. At sa bawat paglapit namin, mas lalong lumalalim ‘yung koneksyon na pilit naming tinatago sa pangalan ng “magpinsan lang.”

Isang linggo bago ako bumalik sa Maynila, nagpasya kaming maglakad sa tabing-ilog—‘yung paborito naming lugar noong bata pa kami. Tahimik lang kami habang naglalakad sa damuhan. “Ang dami nang nagbago no?” sabi niya, sabay bato ng maliit na bato sa tubig. Tumango lang ako. “Oo… pati tayo.”

Tumingin siya sa akin, seryoso, hindi na ‘yung dating pabirong Marco. “Kung iba lang siguro ang sitwasyon, baka sinuyo na kita.” Para akong tinamaan. Hindi ko alam kung matatawa ako o maiiyak. “Eh kaso… pinsan mo ako,” mahina kong sabi. Ngumiti siya, ‘yung tipong pilit pero totoo. “Oo nga. Pero hindi ko rin kayang itago.”

Nang maramdaman ko ang kamay niyang hinawakan ang akin, hindi na ako umatras. Ang init ng palad niya, ang tibok ng puso kong bumibilis—lahat iyon, totoo. At kahit ilang beses ko sabihing mali, mas malakas ‘yung boses sa loob ko na nagsasabing “sandali lang ‘to, hayaan mo na.”

Bago kami umuwi, umupo kami sa ilalim ng puno ng mangga, tahimik lang. “Babalik ka na bukas?” tanong niya. “Oo,” sagot ko. “Ayaw mo bang magpahinga muna rito ng ilang araw?” Hindi ko sinagot. Sa halip, tiningnan ko siya nang matagal, parang gusto kong ipako sa isip ko ang mukha niya, ‘yung mga mata niyang puno ng damdamin.

Kinabukasan, habang nag-aalmusal kami kasama ang pamilya, ramdam kong pareho kaming nagkukunwaring okay. Pero sa bawat sulyap, may mga salitang hindi mabigkas. Nang umalis ako, hindi ko siya nakita. Pero pagdating ko sa bus terminal, may mensahe ako sa phone:

“Salamat sa lahat. Hindi ko makakalimutan ‘yung summer na ‘to. Kahit mali, totoo.”

Lumipas ang mga buwan, bumalik ako sa Maynila. Sinubukan kong ibaling sa iba, sa trabaho, sa mga kaibigan. Pero tuwing umuulan, naaamoy ko pa rin ‘yung hangin sa probinsya, ‘yung halimuyak ng lupa at ng mangga. At sa bawat memorya, nandun pa rin siya.

Taon ang lumipas bago kami muling nagkita, sa burol ni Lola. Matagal akong tumitig sa kanya—mas matured na, mas tahimik. “Hi,” sabi ko. “Hi,” sagot niya, may bahid ng ngiti.

Pagkatapos ng seremonya, naglakad kami muli sa tabing-ilog. Walang usapan, pero pareho naming alam—may mga damdaming hindi kailanman nawala. Pero ngayong pareho na kaming may kanya-kanyang buhay, sapat na ‘yung minsan, nagmahal kami sa paraang bawal, pero totoo.

Bago kami maghiwalay, sabi niya, “Siguro, sa ibang buhay, baka pwede.” Ngumiti ako, kahit mabigat ang dibdib. “Baka nga,” sagot ko. “Pero sa ngayon… salamat, Marco.”

Umalis siyang nakangiti, bitbit ang isang nakaraan na walang kasalanan—dahil minsan, ang pagmamahal, kahit mali sa mata ng mundo, hindi kailanman magiging kasalanan sa pusong marunong magmahal.

Tapos.