Si Ninong ang Lihim Kong Pag-ibig (Romance–Drama Story)

Tahimik ang gabi nang marinig kong muling bumukas ang gate. Alam ko na agad kung sino iyon. Si Ninong Eric — ang matalik na kaibigan ni Papa, ang laging nandiyan tuwing may problema kami. Simula nang maulila ako sa ama dalawang taon na ang nakalipas, si Ninong ang parang pumalit sa lahat. Siya ang gumagawa ng mga bagay na dati ay kay Papa ko nakasanayan: nag-aayos ng gripo, nagdadala ng ulam, nagtuturo sa akin sa mga gawain sa bahay.

Pero nitong mga huling buwan, may kakaiba akong nararamdaman. Tuwing dumarating siya, iba na ang kabog ng dibdib ko. Hindi na lang iyon pasasalamat o respeto — may halong kilig, kaba, at takot.

“Uy, gising ka pa?” tanong ni Ninong, habang nakangiti at bitbit ang paborito kong tinapay.

“Oo, Ninong, nag-aaral lang po.”

“‘Wag mo akong po-in, parang ang tanda ko naman,” natatawang sabi niya.

Sa mga mata niya, may lambing na hindi ko maipaliwanag. At doon nagsimula ang lahat — sa mga titig na hindi dapat magtagpo nang gano’n.

Pagkalipas ng ilang linggo, madalas na siyang tumambay sa bahay. Minsan, pag-uwi ko galing sa school, naroon siya sa sala, nag-aayos ng sirang ilaw o nag-aabot ng tulong kay Mama. Tahimik lang ako, pero sa bawat pagkakataong nagkakasalubong kami ng tingin, parang lumalakas ang pintig ng puso ko.

Hanggang isang araw, nagkasabay kami sa ulan. Wala si Mama noon. Napilitan siyang maghintay sa bahay dahil malakas ang buhos. Habang nakasilong kami sa terrace, sabi niya,

“Alam mo, dalaga ka na talaga. Ang bilis ng panahon.”

Ngumiti ako, pero hindi ko maalis ang kaba.

“Ninong…” bulong ko, “bakit parang ang lungkot niyo?”

Ngumiti siya nang mahina. “May mga bagay kasi na kahit gusto mo, bawal.”

Hindi ko alam kung ako ba ang tinutukoy niya — pero ramdam ko.

Mula noon, lumalim pa ang mga lihim na sulyap, ang mga tahimik na gabi na parang may gustong sabihin pero pinipigilan ng hiya.

Isang gabi, habang nagluluto ako, dumating siya. Pagod, basang-basa sa ulan. Nilapitan ko siya para abutan ng tuwalya.

“Ninong, baka magkasakit ka,” sabi ko.

Tinignan niya ako nang matagal. “Salamat, anak…” pero sa mga salitang iyon, may halong lungkot at pagnanasa ng damdamin na matagal nang kinikimkim.

Tahimik kami pareho. At sa pagitan ng katahimikan, naramdaman kong may koneksyon kaming hindi na pwedeng itanggi — isang damdamin na mali pero totoo.

Lumipas ang mga buwan. Hanggang dumating ang araw na napagpasyahan niyang umiwas. “Hindi ito tama,” sabi niya. “Kailangan kong lumayo.”

At umalis siya — walang paalam, walang paliwanag.

Ilang taon ang lumipas. Natutunan kong tanggapin na minsan, ang pag-ibig ay dumarating sa maling oras, sa maling tao, pero may tamang dahilan.

Ilang taon na ang lumipas mula nang umalis si Ninong Eric. Ako naman ay natapos sa kolehiyo at nagtrabaho sa sariling kumpanya. Bagama’t masaya, may kulang pa rin sa puso ko. Tuwing naaalala ko ang mga gabing iyon, ramdam ko pa rin ang kaba, ang init ng titig niya, at ang tahimik na pangakong hindi nasabi.

Isang hapon, habang naglalakad ako sa palengke, may narinig akong pamilyar na boses:

“Anak!”

Paglingon ko, siya — si Ninong Eric. Mas matanda na, pero pareho pa rin ang ngiti niya, parehong may lambing sa mata. Ang init ng puso ko ay parang biglang bumalik sa nakaraan.

Tumayo kami sa tabi ng mga stalls, tahimik na nagtatagpo ang mga mata namin. Hindi na kailangan ng mga salita — ramdam namin pareho ang mga taon na nawala, ang mga luhang tinago, at ang damdaming matagal nang hindi pinapansin.

“Ang tagal nating hindi nagkita,”

sabi niya, malumanay.

“Oo,”

sagot ko.

“Ngunit parang hindi rin nagbago ang pakiramdam ko.”

Ngumiti siya, mahina, halatang may halong lungkot at tuwa.

“Alam mo, minsan, kailangan mong lumayo para malaman mo kung gaano ka kahalaga sa isa’t isa.”

Tumigil ang oras sa pagitan namin. Huminga kami nang sabay. Ang ulan ay dahan-dahang bumuhos, parang gustong sumabay sa aming damdamin.

Pagkatapos ng ilang minuto, sinabi niya:

“Kung darating ang tamang pagkakataon, gusto kong makasama ka… nang walang hiya, nang walang lihim.”

Tumango ako, halatang may luha sa mata.

“Ako rin. Pero sa ngayon, sapat na na magkasama tayo kahit sandali lang. Ang mahalaga, nandito ka.”

At sa huling sandali bago siya umalis, hinawakan niya ang kamay ko nang mahigpit. Sa titig niya, nakita ko ang pagnanasa, pagmamalasakit, at respeto. Isang gabing pinagsama ang nakaraan at kasalukuyan, isang gabing bumigay kami… hindi sa tukso, kundi sa katotohanan: na kahit forbidden love noon, ang tamang pagmamahal ay natututo sa oras at sa tamang pagkakataon.

Pagkalipas ng ilang buwan, nagbalik siya sa lungsod para sa trabaho, at nagpatuloy ang aming pagkakaibigan — mas malalim, mas totoo, at mas may pag-asa. Natutunan naming ang lihim na pag-ibig ay hindi laging para sa nakaraan, kundi para sa hinaharap.

Sa bawat araw na magkasama kami sa simpleng mga bagay — umiinom ng kape, nagkukwento, nagtatawanan — alam namin na ang “lihim” ay naging pundasyon ng tunay na pagmamahal: matatag, marunong maghintay, at puno ng respeto.

WAKAS.