Sa Piling ni Bayaw (Tagalog Romance Story)

Tahimik ang buong bahay nang gabing ‘yon. Ramdam ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin mula sa bintana habang nakahiga ako sa sofa. Umuulan sa labas, at sa bawat patak ng ulan sa bubong ay parang naririnig ko ang tibok ng sarili kong puso — mabigat, magulo, at puno ng mga tanong.

Simula nang umalis si Ate papuntang ibang bansa, ako muna ang naiwan dito sa bahay nila para bantayan ang mga pamangkin ko. Mabait si Ate — at sobra ang tiwala niya sa akin. Pero ang hindi niya alam… araw-araw kong pinipigilan ang sarili ko. Dahil dito sa bahay na ito, kasama ko rin ang asawa niya — si Kuya Marco.

Si Kuya Marco… matagal ko na siyang hinahangaan kahit noong una pa lang niya nililigawan si Ate. May tindig siyang parang laging handa sa lahat, may boses na malalim at nakakapanatag ng loob. Pero higit sa lahat, ‘yung mga mata niya — laging parang may tinatagong emosyon. Hindi ko alam kung paano nagsimula ‘to. Basta isang araw, nagising na lang ako, at siya na ang laman ng isip ko.

Isang gabi, habang nasa sala ako at nag-aayos ng mga labahin, biglang bumukas ang pinto. Si Kuya Marco — basa ng ulan, bagong dating mula sa trabaho.

“Uy, bakit di ka pa natutulog?”

tanong niya habang inaalis ang kanyang basang jacket.

“Hintay ko lang po kayong makauwi, baka gusto niyo ng kape,”

sagot kong pilit pinakalma ang sarili.

Ngumiti siya, ‘yung ngiting dati kong gustong iwasan pero ngayon ay hinahanap-hanap ko na.

“Salamat, ang bait mo talaga,”

sabi niya habang lumalapit.

Habang pinapanood ko siyang nagbibihis sa may hagdan, napansin kong ‘di ko na naalis ang tingin ko sa kanya. Sa lakas ng ulan, siguro hindi rin niya napansin kung gaano kabilis ang tibok ng puso ko. Pero mali ako. Napansin niya.

“Nilalamig ka ba?”

tanong niya, sabay lapit sa akin.

Umiling ako, pero nilapitan pa rin niya ako. Amoy ko ang halimuyak ng ulan sa katawan niya, halong sabon at pawis na lalaking-lalaki. Ang init ng hininga niya sa leeg ko, at nang magtagpo ang mga mata namin, parang tumigil ang oras.

“Marco…”

mahina kong sabi, halos bulong na lang.

“Shh…”

sagot niya, sabay haplos sa pisngi ko.

Ramdam ko ang magkahalong kaba at pagnanais. Gusto kong tumakbo, gusto kong umiwas — pero gusto ko rin siyang maramdaman. Sa bawat iglap, unti-unting bumabagsak ang pader na matagal kong itinayo sa pagitan naming dalawa.

At nang maramdaman kong dahan-dahan niyang inilapat ang kanyang noo sa noo ko, doon ako tuluyang natigilan.

“Hindi dapat ‘to,”

bulong ko.

“Alam ko,”

sagot niya.

“Pero minsan, kahit alam mong mali… di mo na kayang pigilan.”

At doon, bumigay ako. Bumigay sa isang sandaling parang walang bukas, sa init ng bisig na ilang taon ko nang iniiwasan.

Lumipas ang mga araw, at sa bawat umaga, nagkukunwari kaming normal. Wala kaming pinagsamahan. Pero tuwing nagkakatinginan kami, may mga alaala ng gabing iyon na pilit naming tinatago. Hanggang isang araw, tumawag si Ate.

“Sis, excited na akong umuwi! Next month na!”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Napatingin ako kay Marco, at halata rin sa mukha niya ang kaba.

Lumipas ang mga linggo na puno ng katahimikan. Pareho kaming nag-iiwasan. Pero isang gabi bago bumalik si Ate, nagtagpo muli ang mga mata namin sa kusina.

“Pagbalik niya… kalimutan na natin lahat, ha?”

sabi ko habang nakatingin sa sahig.

“Kaya ko,”

sagot niya,

“pero di ko alam kung kaya ng puso ko.”

Hindi ko na siya sinagot. Lumapit siya, at isang beses pa lang, hinawakan ang kamay ko — mahigpit, pero puno ng lungkot.

Pagdating ni Ate, bumalik ang lahat sa dati. Masaya, puno ng tawanan, at walang bakas ng mga gabing puno ng lihim. Pero sa bawat sulyap ni Kuya Marco sa akin, alam kong may tinig pa ring bumubulong sa loob namin — mga salitang hindi kailanman masasabi, mga damdaming kailangang manatiling nakatago.

At tuwing umuulan, sa tunog ng bawat patak ng ulan sa bubong, muling bumabalik sa isip ko ang gabing ‘yon. Ang gabing ako’y huminga sa piling ng lalaking hindi dapat ko minahal — pero minahal ko pa rin, nang buong-buo, sa piling ni Bayaw.

Mula nang bumalik si Ate, tahimik na ang lahat. Wala na ‘yung mga titig na nagtatagpo, wala na ‘yung mga sandaling puno ng sigla at takot. Parang isang pahinang bigla na lang nagsara. Pero sa loob ko, alam kong hindi pa tapos.

Araw-araw kong pilit ginagawang normal ang lahat. Sa umaga, tulungan ko si Ate sa mga bata. Sa hapon, magluluto ako habang si Kuya Marco ay nag-aayos ng sasakyan sa labas. Pero kahit hindi kami nag-uusap, ramdam ko pa rin siya — ‘yung presensya niya, ‘yung init ng bawat sandaling parang pilit na binubura pero ayaw mawala.

Isang gabi, habang natutulog na si Ate at ang mga bata, lumabas ako sa terrace para huminga ng hangin. Tahimik ang paligid, at tanging langit lang ang saksi sa mga tinatago kong damdamin. Hanggang sa marinig ko ang pamilyar na tinig sa likod ko.

“Hindi ka pa rin makatulog?”

Paglingon ko, si Kuya Marco. Nakasando lang siya, at kahit anong pilit kong umiwas, hindi ko magawa.

“Mainit kasi, e,”

sabi ko, pilit na ngumingiti.

Tahimik siya. Lumapit. Pareho kaming nakatingin sa bituin, pero alam kong parehong may iniisip.

“Salamat ha,”

bigla niyang sabi.

“Kasi kahit ganun ang nangyari… di mo sinira ‘yung pamilya namin.”

Tinignan ko siya.

“Hindi ko rin naman gustong mangyari ‘yon, Kuya. Pero minsan… kahit anong ingat mo, may mga damdaming hindi mo kayang kontrolin.”

Tumango siya, mabagal, parang pinipilit intindihin ang lahat.

“Mahal mo ba ako?”

tanong niya.

Hindi ako agad sumagot. Pero sa huli, marahan kong inamin:

“Oo. Minahal kita, at siguro… sa puso ko, minamahal pa rin.”

“Ako rin,”

sabi niya, mahina.

“Pero kailangan kong piliin kung ano ang tama.”

Ngumiti ako, kahit ramdam kong may luha na sa mga mata ko.

“At ‘yan ang dahilan kung bakit lalo kitang minahal.”

Tumalikod ako, pero bago ako makapasok sa loob, naramdaman kong hinawakan niya ang braso ko — marahan, pero puno ng pangungulila.

“Sana sa ibang pagkakataon, ibang panahon… baka tayo talaga.”

Hindi ko na siya nilingon. Alam kong kapag ginawa ko, hindi ko na kayang umalis.

Pagkalipas ng ilang buwan, lumipat ako ng bahay. Nakatira na ako sa maliit na apartment sa lungsod. Tahimik ang buhay — walang lihim, walang kaba, pero may kulang. Minsan, kapag umuulan, nakaupo lang ako sa bintana, nakikinig sa patak ng ulan. Doon ko lang naaalala ang lahat — ang halimuyak ng gabi, ang init ng yakap, at ang lalaking kailanman ay hindi ko dapat minahal, pero minahal ko ng totoo.

Isang araw, habang naglalakad ako sa palengke, may bata akong narinig tumatawag.

“Tita!”

Paglingon ko, si bunso — ang anak ni Ate. At sa di kalayuan, si Kuya Marco. Naka-ngiti, may hawak na prutas, at halatang masaya. Nagkatinginan kami sandali. Walang salita, walang yakap. Pero sapat na ang isang titig para ipaalala sa amin na kahit wala na kaming karapatan sa isa’t isa, may bahagi pa rin ng puso naming magkaugnay.

Pag-uwi ko, isinulat ko sa diary ko ang huling mga salita:

“Hindi lahat ng pagmamahal kailangang magtapos sa ‘kami’.

May mga pagmamahal na sapat nang maramdaman — kahit bawal, kahit panandalian, basta totoo.

Sa piling ni Bayaw, natutunan kong may mga damdaming kailangang itago…

pero hindi kailanman kailangang ikahiya.”

At sa gabing iyon, habang umuulan muli, ngumiti ako sa langit.

Hindi dahil masaya ako sa pagkawala niya — kundi dahil kahit saglit, naranasan kong magmahal ng walang sukli, walang kasiguraduhan, pero may lalim na di ko malilimutan.

Wakas.