Pumatol Ako sa Trabahador Namin

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko noon. Siguro dahil sobrang lumbay ko, o baka naman may kung anong hatak sa pagitan namin ni Arnel—ang trabahador namin.

Isang umaga, habang nag-aayos siya ng sirang gripo sa likod ng bahay, napansin kong pawisan siya, nangingintab ang balat sa araw, at bawat galaw ng kanyang braso ay parang may sinasadyang ipakita. “Ma’am, paabot po ng tuwalya,” sabi niya. Tumikhim ako, sabay abot, pero nagtagal ang kamay ko sa kanya nang kaunti. Nagkatinginan kami. Saglit lang, pero parang huminto ang oras.

Simula noon, palihim ko siyang sinusulyapan. Sa tuwing dadaan ako, naririnig kong tumigil muna siya sa ginagawa. Minsan, naramdaman ko na lang na parang inaabangan niya ako—sa labas, sa kusina, kahit sa gate.

Hanggang isang gabi, naiwan siya sa bahay kasi umulan. “Ma’am, dito na lang po muna ako sa may garahe,” sabi niya. Pero nang bumuhos nang mas malakas, niyaya ko siyang pumasok sa loob. “Baka magkasakit ka d’yan,” sabi ko. Tumango siya, pero ramdam ko ang kaba sa pagitan naming dalawa.

Tahimik kaming nagkape sa sala, parehas iwas tingin. Pero nang mahulog ang tasa ko at siya ang yumuko para pulutin, doon nagsimula ang lahat—ang titig na hindi ko na nagawang iwasan.

Pagkatapos ng gabing ‘yon, hindi na naging pareho ang lahat. Simula nang mahulog ang tasa, at sabay kaming napayuko, nagtagpo ang aming mga mata—parang may apoy na biglang sumiklab. “Ma’am…” mahina niyang sabi, pero bago pa niya matapos, inilayo ko ang tingin. “Arnel, baka may makarinig,” mahina kong tugon, pero ramdam kong pareho naming alam na huli na.

Ilang araw akong umiwas. Pero tuwing umaga, naroon pa rin siya—nag-aayos ng halaman, nagkukumpuni ng kung ano-ano, laging naroroon, parang hinihintay ako. Hanggang isang araw, bigla siyang lumapit. “Ma’am, kung ayaw niyo na ako rito, aalis na lang ako,” sabi niya, mababa ang boses. Hindi ko alam kung awa o takot ang naramdaman ko, pero may kung anong kirot sa dibdib ko.

“Hindi ko sinasadyang maging ganito, Arnel,” sagot ko, “pero hindi ko rin kayang magpanggap na wala akong naramdaman.” Tumitig siya sa akin, ‘yung titig na matagal ko nang iniiwasan. Dahan-dahan siyang lumapit, at sa unang pagkakataon, hindi ako umatras. Ramdam ko ang init ng palad niya sa kamay ko, ang bigat ng bawat paghinga.

Lumipas ang ilang linggo na palihim kaming nagkikita sa likod ng bahay, sa ilalim ng dilim. Doon lang kami nagiging totoo—walang “Ma’am,” walang “Sir,” walang bawal. Pero gaya ng lahat ng lihim, may hangganan ang lahat.

Isang gabi, nadatnan kami ng asawa ko. Hindi ko alam kung paano siya nakabalik nang maaga, pero ang sigaw niya ay umalingawngaw sa buong bahay. Si Arnel, biglang lumuhod, humingi ng tawad. Ako naman, napaiyak, hindi dahil sa takot—kundi dahil alam kong tapos na ang sandaling paraiso namin.

Kinabukasan, umalis si Arnel. Wala man lang paalam. Naiwan akong nakatingin sa bakanteng hardin, sa upuang madalas niyang inuupuan habang nagkakape.

Ngayon, tuwing umuulan, naririnig ko pa rin sa isip ko ang boses niya, ‘yung simpleng “Ma’am, dito na lang po muna ako.” At kahit ilang beses kong piliting kalimutan, may bahagi sa akin na umaasang bumalik siya—hindi bilang trabahador, kundi bilang lalaking minahal ko nang labag sa lahat ng dapat.

Tapos.