Nag-Away Kami ng BF Ko Dahil sa Lazada (Romance-Drama Story)

Hindi ko makakalimutan ang araw na iyon. Naka-upo ako sa sofa, hawak ang cellphone, habang naka-chat si Marco, ang boyfriend ko. Simple lang ang plano namin sa gabi: manood ng series, magluto ng ulam, at mag-relax pagkatapos ng mahabang araw. Pero isang simpleng app lang — Lazada — ang naging dahilan ng aming gulo.

Nagsimula ang lahat nung hapon. May nakita akong promo sa Lazada: isang smart watch na matagal na niyang gusto. Dahil gusto ko siyang pasayahin, mabilis akong nag-order gamit ang account ko. Hindi ko inisip na ipapaalam sa kanya, kasi surprise naman ito.

Pagdating ng gabi, habang nagluluto ako ng sinigang, biglang dumating siya mula sa trabaho. Napansin kong may iba siyang itsura, parang may iniisip.

“Anong ginagawa mo?”

tanong niya, hindi tulad ng dati, may halong tensyon.

“Ah, nagluluto lang po,” sagot ko.

“At… may order lang ako sa Lazada.”

Tumigil siya, at saka may bahagyang ngisi, pero may halong gal!t.

“Order ka sa Lazada? Anong order mo?”

Ipinaliwanag ko na iyon ay gift para sa kanya, at naisip ko lang na sorpresa ito. Pero hindi niya napigilan ang sarili:

“Bakit hindi mo sinabi sa’kin? Baka may mali kang nagawa!”

Hindi ko maintindihan. Sobra siyang nag-react. Para bang simpleng gift, naisip ko lang na pasayahin siya, ay naging malaking problema.

“Hindi naman ito malaking bagay, Marco! Sorpresa lang naman!”

“Sorpresa? Eh bakit parang nagtatago ka? Parang sinasabi mo na ‘di ako puwedeng malaman!”

Tahimik ako sandali. Nararamdaman ko ang init ng gal!t niya, pero hindi ko rin mapigilan ang lungkot.

“Hindi ko intensyon na ikagal!t mo,”

sabi ko, pilit na pinakalma ang sarili.

Ngunit tumindi pa ang diskusyon. Napansin kong nagsimula siyang magsalita ng mga lumang pagkukulang ko — hindi lang tungkol sa gift, kundi pati na sa mga simpleng bagay sa relasyon namin. Parang ang Lazada lang ang spark na nagpalabas ng lahat ng nakatagong sama ng loob niya.

“Alam mo, minsan hindi ko na alam kung may sinasadyang ginagawa ka o puro gulo na lang,”

sabi niya.

Parang tinamaan ako. Ramdam ko ang bigat ng salita niya. Hindi ko rin maiwasang umiyak.

“Hindi ko ginawa para magdulot ng problema. Gusto ko lang na masaya ka.”

Tumigil siya sandali, nakatingin sa akin, parang may halong panghihinayang.

“Siguro ako rin, sobra lang ang iniisip,”

sabi niya.

“Pero sana, sa susunod, sabihin mo na lang sa’kin.”

Natahimik kami. Magkahawak ang kamay namin, tahimik sa sala. Ang dating gal!t at tensyon ay unti-unting napalitan ng pang-unawa. Pareho naming napagtanto: simpleng gift lang sana, pero dahil sa kakulangan sa komunikasyon, naging dahilan ng gulo.

Habang nagluluto ako ng sinigang, nag-smile siya, at sabi:

“Sige, next time, Lazada pa rin, pero sasamahan mo ako mag-order.”

Tumawa ako, kahit may kaunting luha sa mata.

“Deal!”

Sa gabing iyon, natutunan namin ang isa pang mahalagang aral sa relasyon:

Hindi sa laki o halaga ng bagay, kundi sa pag-unawa, komunikasyon, at tiwala nagmumula ang tunay na pagmamahalan.

At mula noon, tuwing may bagong promo sa Lazada, lagi na kaming magkasama sa pagpili — hindi para sa item, kundi para sa bawat sandaling magkasama kami, magkausap, at magtawanan kahit sa pinaka-simple at pinakamaliit na bagay.

Lumipas ang ilang buwan mula sa gabing nag-away kami. Sa simula, iniisip ko na baka maliit lang ang gulo, pero unti-unti, lumala ang mga hindi pagkakaintindihan. Ang simpleng Lazada gift ay naging simbolo ng mas malalalim na problema: kakulangan sa komunikasyon, sel0s, at hindi pag-unawa sa damdamin ng isa’t isa.

Nag-usap kami muli, ngunit sa halip na magkaayos, ramdam naming pareho: parang hindi na kami tumutugma sa bawat isa.

“Alam mo, siguro, kailangan natin munang magpahinga,”

sabi niya, may bahagyang lungkot sa mata.

“Oo, Marco… siguro tama ka,”

sagot ko, na may kirot pero may pag-intindi.

Hindi iyon simpleng break. Alam naming parehong masakit, pero kailangan naming tanggapin ang katotohanan: hindi lahat ng relasyon ay nagtatapos sa “happily ever after.” Minsan, may mga bagay na kahit mahal mo, hindi mo na kayang ayusin.

Sa huling araw na magkaharap kami sa park, huminga kami nang sabay. Walang halakhak, walang pag-aaway — puro katahimikan at respeto.

“Salamat sa lahat,”

sabi niya, at marahan niyang hinawakan ang kamay ko.

“Salamat din, Marco… sa mga masasayang alaala,”

sagot ko, may luha na sa mata.

Naghiwalay kami bilang magkaibigan, dala ang aral na: kahit gaano mo kamahal ang isang tao, kung hindi kayong nagkakaintindihan, minsan, kailangan mong bitawan.

Lumipas ang mga taon. Nakita ko siya muli sa isang mall, masaya, may bagong buhay. Ngumiti kami sa isa’t isa — hindi bilang magkasintahan, kundi bilang dalawang tao na natutunan kung paano magmahal nang tama, kahit sa tamang paraan: magpaalam, magpatawad, at magpatuloy.

At ako rin, natutunan kong maging mas matatag, mas maunawain, at handa sa mga darating na relasyon. Natutunan ko na minsan, ang pinakamahirap na pagmamahal ay yung kailangang bitawan… pero iyon rin ang magtuturo sa’yo kung paano magmahal nang mas tama sa hinaharap.

WAKAS.