Ang Tahimik na Classmate Ko

Hindi ko talaga alam kung bakit palaging napapansin ko si Adrian. Sa dami ng tao sa classroom, siya lang ang parang may aura na iba. Tahimik. Hindi halata sa kanya ang iniisip o nararamdaman, pero may kakaibang lamig at ganda sa kanyang mga mata na hindi ko maiwasang titigan.

Ako si Marco, isang estudyanteng mahilig makipagkulitan at medyo loud pagdating sa klase. Ang buhay ko noon ay simpleng-simple lang: gising, klase, kainan, at bonding kasama ang barkada. Pero simula nang pumasok si Adrian sa section namin, may kakaibang alon sa loob ko—parang may signal na hindi ko maintindihan, isang curiosity na pilit ko ring tinataboy.

Ang unang pagkakataon naming nagkaroon ng interaction ay sa isang group activity sa Communication class. Pinagsama kami ng guro sa apat, at siya ang napunta sa grupo ko. Tahimik lang siya sa umpisa, pero may halong pag-iingat na pakiramdam ko ay nagmamasid sa lahat ng galaw ko.

“Hi, ako si Marco. Ikaw?” tanong ko, sinadyang ngumiti para mabawasan ang bigat ng kanyang katahimikan.

“Adrian,” sagot niya, mahinahon, halos hindi mapansin ng iba. Bago pa man ako makapag-react, bumalik na siya sa kanyang ginagawa: pagsusulat sa notebook.

Sa loob ng oras na iyon, napansin ko ang kakaibang dedikasyon niya sa bawat salita, sa bawat letra na isinulat. Para bang bawat pangungusap niya ay may sariling mundo na hindi basta-basta pumapasok sa akin. At hindi ko alam kung bakit, pero gusto kong makilala iyon. Gusto kong malaman kung ano ang nasa likod ng kanyang katahimikan.

Lumipas ang mga araw, at napansin ko na lagi siyang nakaupo sa tabi ng bintana. Madalas siya’y nakatingin sa labas, para bang may iniisip na malalim, o baka naman nakikinig sa isang musika na tanging siya lang ang nakakaintindi. Tuwing tumitingin ako sa kanya, para bang may sinasabi ang kanyang mata, pero hindi ko maintindihan ang wika.

Minsan, sa library, nakita ko siya habang nagbabasa ng libro tungkol sa sining at literatura. Hindi ako nakatiis at umupo sa tabi niya.

“Anong binabasa mo?” tanong ko, pilit na nagpapakita ng interes.

“Nothing,” sagot niya nang mabilis, halos may pag-aalinlangan. Ngunit hindi niya itinanggi na ito’y para sa isang proyekto sa klase.

Sa bawat araw na nagkakasama kami, nararamdaman kong may nagbabagong alon sa loob ko. Minsan, nakikita ko siyang nakangiti ng kaunti, isang ngiti na tila para lang sa sarili niya. Parang isang lihim na hindi ko dapat makita, ngunit hindi ko mapigilang gustuhin.

May pagkakataon ding may maliliit na aksidente sa classroom. Isang beses, nahulog ang ballpen niya sa sahig, at agad kong inabot. Tumingin siya sa akin, nagpasalamat, at may maikling sandali ng pagkakaunawaan sa pagitan namin. Para bang sa sandaling iyon, ang katahimikan niya ay naging isang pahiwatig—pahiwatig na hindi ko pa naiintindihan pero gusto kong tuklasin.

Sa isang lab session, nagkamali ako sa experiment. Hindi ko alam kung bakit, pero doon siya lumapit at tinuro ang mali ko. Hindi siya nanlalait, hindi siya nagmamadali, pero may kakaibang kabaitan sa paraan ng pagtuturo niya. Sa simula, naiinis ako sa sarili ko, pero sa huli, naramdaman ko ang isang init na hindi ko maipaliwanag—isang init na parang may pag-intindi siya sa bawat pagkukulang ko.

Simula noon, unti-unti kong sinisimulang obserbahan siya, kahit sa simpleng paraan lang. Paano siya yumuko sa kanyang bag, paano siya nakikinig sa guro, at kung paano siya ngumiti ng kaunti kapag may nakakatawa sa paligid. Lahat ng simpleng kilos na iyon ay nagiging mahalaga sa akin.

Hindi ko pa rin alam kung ano talaga ang nararamdaman ko, pero isang bagay ang malinaw: si Adrian ay hindi lang basta tahimik na classmate. Siya ay isang misteryo, at gusto kong masilayan ang buong kwento sa likod ng katahimikan niya.

Ngunit hindi biro ang ganitong pakiramdam. May takot din ako—takot na baka kapag lumapit ako, baka masira ang imahe na iniidolo ko sa kanya. Takot na baka sa sobrang lapit, mawawala ang halo ng curiosity at misteryong dahilan ng paghanga ko.

At sa gitna ng lahat, may isang tanong na paulit-ulit kong sinasabi sa sarili: Paano nga ba ako makakalapit sa tahimik na classmate ko na parang laging may pintuan na nakasara sa akin?

Hindi ko alam kung kailan eksaktong nagsimula ang lahat, pero isang hapon sa library, napagtanto ko na hindi na ako makakapigil sa sarili kong nararamdaman. Nakaupo si Adrian sa paborito niyang sulok, tahimik, tila nakalayo ang isip sa mundo. Ako naman, bitbit ang mga libro para sa group project, ay parang may lakas ng loob na lumapit.

“Hi,” mahina kong bati, sabay upo sa tabi niya. Wala siyang agad na sagot. Tumingin siya sa akin, at sa unang pagkakataon, naramdaman kong tumigil ang oras. Ang tahimik niyang mga mata ay nakatingin sa akin na parang may iniisip, at sa kanyang maliit na ngiti, para bang sinasabi niya: “Ah, nandiyan ka na rin.”

Nagpatuloy kami sa paggawa ng project, ngunit sa bawat saglit, parang may awit na kumakanta sa paligid namin, isang musika na tanging kami lang ang nakaririnig. Hindi ko alam kung paano, pero ang katahimikan niya ay hindi na nakakakaba—kundi nakakaaliw. Sa halip na mag-usap ng marami, nakaramdam kami ng koneksyon sa bawat simpleng kilos, sa bawat pagtingin sa papel at sa isa’t isa.

Lumipas ang oras, at biglang lumakas ang ulan sa labas. Ang bintana sa tabi niya ay nagpakita ng malalaking patak ng ulan na dumadampi sa salamin. Napatingin kami sa labas, sabay. Ang simpleng sandaling iyon ay nagbigay ng init sa loob ko, parang may kuryente na dumadaloy sa pagitan namin.

Hindi ko alam kung ano ang pumilit sa akin, pero bigla akong sumulyap sa kanya at nakangiti. Ang makitang nakatingin siya sa akin ng ganun, walang halong pag-iwas o awkwardness, ay parang pag-amin sa isang lihim na gusto ko ring ibahagi.

“Marco…,” wika niya, mahina at may halong kaba. Tumigil ang puso ko sa pagtibok.

“Mm?” sagot ko, halos nanginginig sa excitement.

“Salamat… sa pagiging… ganoon ka lang,” sabi niya, at sa paraan ng pagbigkas niya sa ‘ganoon ka lang,’ naramdaman ko ang isang bagay na mas malalim kaysa sa simpleng pagkakaibigan. Para bang pinapasok niya ako sa isang mundo na matagal na niyang iniingatan.

Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Dahan-dahan, inabot ko ang kamay niya. Hindi siya umatras. Sa halip, mahina niyang ipinikit ang mata at ngumiti. Para bang sa tahimik na paraan niya, sinasabi niya: “Okay lang. Nandito ako.”

Pagkatapos ng sandaling iyon, may kakaibang lakas ng loob akong naramdaman. Hindi na kami kailangang magsalita ng marami. Ang simpleng pagkakahawak ng kamay niya ay nagsilbing pangakong hindi kami nag-iisa, at na sa mundo na puno ng ingay at gulo, nahanap namin ang katahimikan at init sa isa’t isa.

Sa mga sumunod na araw, unti-unti naming binuksan ang isa’t isa. Hindi madali para kay Adrian—ang tahimik niyang personalidad ay parang pader na kailangang akmang basagin nang dahan-dahan. Pero sa bawat kwento, bawat ngiti, bawat tawa, ramdam ko na unti-unting binabagsak niya ang pader na iyon.

Isang gabi, sa isang event sa campus, napadpad kami sa rooftop. Tinitingnan namin ang city lights na kumikislap sa malayo. Ang lamig ng hangin ay bumabalot sa amin, pero sa pagkakahawak namin sa kamay ng isa’t isa, naramdaman ko ang init ng damdamin na hindi kayang palitan ng kahit anong lamig.

“Marco,” sabi niya, at sa pagkakataong iyon, alam ko na hindi lang simpleng paghanga ang nararamdaman ko. “Gusto kong malaman mo… na hindi ako ganun sa lahat. Pero sa’yo… gusto kong maging ganito.”

Ang puso ko ay mabilis na tumibok, at sa tamang panahon, dahan-dahan ko siyang hinalikan sa noo. Ang simpleng halik na iyon ay puno ng pang-unawa, ng respeto, at ng isang damdamin na matagal nang tahimik ngunit naghintay lang ng tamang pagkakataon.

Sa gabi na iyon, sa ilalim ng mga bituin at ng malamlam na ilaw ng campus, naramdaman ko na hindi na kami dalawa lang sa classroom, o sa library. Kami na ngayon, may lihim na tanging sa amin lang. Ang tahimik na classmate ko ay naging tahimik na kaibigan, at unti-unti, naging tahimik na pag-ibig na matagal ko nang hinintay.

Minsan, sa katahimikan, may mga bagay na hindi kailangang sabihin. Ang mga titig, mga hawak-kamay, at mga ngiti ay sapat na. At doon, sa simpleng katahimikan ng bawat isa, natutunan naming mahalin ang isa’t isa sa paraang walang ibang makakaunawa kundi kami lang.

Tapos.