Ang Lalaki sa Mga Lihim ng Lumang Aklatan (BL STORY)

Ako si Rafael, isang estudyante sa literature, na laging nahuhulog sa kwento ng iba kaysa sa sarili kong damdamin. Tahimik, observant, at bihirang makipag-usap sa ibang tao maliban sa mga kaklase. Hanggang sa isang hapon, napansin ko siya — si Lucian, bagong estudyante, palaging nakaupo sa isang sulok ng lumang aklatan, nakayuko, at tila may pinapasan na mabigat na lihim.

Sa unang tingin pa lang, ramdam ko na may lungkot siya na hindi kayang ipaliwanag ng salita. Hindi ko alam kung bakit, pero araw-araw ay inaabangan ko na makita siya, kahit na hindi kami nag-uusap. Sa bawat palihim na sulyap, pakiramdam ko ay unti-unti akong nahuhulog sa misteryo niyang iyon.

Ngunit habang lumalalim ang aming ugnayan, unti-unti kong nadiskubre ang komplikadong bahagi ng buhay niya. Si Lucian pala ay nagmula sa isang prominenteng pamilya na mahigpit at mapanghusga, at may dating relasyon na nagtanim ng sugat sa kanyang puso — isang lalaki na iniwan siya sa tuktok ng karera at pangarap, at iniwan siya sa gitna ng pangako na hindi natupad.

May mga gabi na natagpuan ko siyang umiiyak sa aklatan, hinahaplos ang mga pahina ng lumang journal na iniwan ng dating minahal niya. Sa bawat luha niya, ramdam ko ang sakit niya, at mas lalo akong nahihirapan: gusto ko siyang patahanin sa akin, ngunit natatakot ako sa bigat ng nakaraan niyang dala. Sa mga gabing iyon, nagkakaroon kami ng malalim na pag-uusap, punong-puno ng pangamba, pangarap, at lihim na damdamin na hindi pa handang ibahagi sa mundo.

Ang pinakamahirap na bahagi ay dumating nang biglang bumalik ang lalaking iniwan siya noon, sa gitna ng aklatan, habang nag-iisa kami sa isang sulok. Ang takot, galit, at lungkot ni Lucian ay bumalot sa akin, at ramdam ko na kailangan ko siyang ipaglaban — hindi para sa akin, kundi para sa puso niya. Hinawakan ko ang mga kamay niya, at sa kabila ng luha at takot, mahina ngunit matatag kong sinabi: “Hindi mo na kailangan pang bumalik sa nakaraan.

Nandito ako. At kahit gaano pa komplikado ang lahat, hindi kita iiwan.” Tumitig siya sa akin, at sa unang pagkakataon, ang luha niya ay hindi na pilit itinago; hinawakan ko ang mukha niya at hinalikan, hindi para sa eksena, kundi para sa katotohanan ng damdamin namin. Sa gabing iyon, sa gitna ng mga lumang aklat at lihim ng nakaraan, natutunan naming magmahal ng buo — kahit puno ng komplikasyon, pangamba, at takot.

Paglipas ng ilang buwan, sabay kaming bumalik sa aklatan, hindi para magtago, kundi para harapin ang bawat anino ng nakaraan at bumuo ng kwento na amin lang. Natutunan naming pahalagahan ang bawat luha, bawat sulyap, at bawat halik bilang patunay na kahit gaano man kalalim ang sugat at komplikasyon, may pagmamahal na kayang magpagaling at magtagal sa gitna ng dilim.

Sa bawat pahina ng aming buhay, ramdam namin na sa huli, ang pag-ibig ay hindi nasusukat sa kadali, kundi sa tapang ng dalawang pusong handang magmahal kahit sa gitna ng lahat ng komplikasyon at lihim.

TAPOS.