Ang Lalaki sa Likod ng Mga Pintuan ng Silid 512 (BL STORY)

Ako si Kian, isang senior sa kursong engineering, at sa loob ng tatlong taon, palagi akong nakatago sa sarili kong mundo — puno ng mga proyekto, eksperimento, at tahimik na gabi sa dorm. Hindi ako sosyal, hindi ako palakaibigan, at mas komportable akong mag-isa.

Hanggang sa isang gabi, may lumapit sa akin na nag-iisa sa hallway ng dorm — si Arvin, bagong transfer student sa silid 512. May misteryo siya, may aura ng lungkot at lihim, at sa unang tingin ko pa lang, ramdam ko na may kwento siyang hindi sinasabi. “Kian, pwede ba tayong mag-usap?” mahina niyang sabi. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may hinihintay siyang sagot mula sa puso ko, at iyon ang nagsimula ng aming komplikado ngunit nakakaakit na kwento.

Sa mga sumunod na linggo, mas lalo kong nakilala si Arvin. Palaging tahimik sa klase, pero may mga sandali na nakita ko siyang umiiyak sa bintana ng silid-aralan, nagbabasa ng liham, at nag-iisa sa mga gabing tahimik. Natuklasan ko na may nakaraan siyang mabigat — iniwan siya ng kauna-unahang pag-ibig niya dahil sa pangarap at obligasyon ng pamilya.

May mga gabi na nakikipag-usap siya sa akin sa terrace ng dorm, habang pinagmamasdan ang lungsod, at unti-unti kong naintindihan na gusto niyang maiparamdam ang damdamin niya sa akin, ngunit natatakot sa sugat ng nakaraan. Sa bawat sandali, ramdam ko ang bigat at init ng damdamin niya, at sa parehong pagkakataon, unti-unti rin akong nahuhulog sa kanya, ngunit puno ng pangamba: kung mahuhulog ako, baka masaktan din ako tulad ng ginawa sa kanya noon.

Ngunit ang komplikasyon ay dumating nang lumabas na may nagbabalik sa buhay niya — si Miguel, ang lalaking iniwan siya sa gitna ng pangako at pangarap. Dumating si Miguel sa dorm, at sa isang iglap, nakaharap namin siya, kasama ang galit, pagnanasa, at tanong sa mga mata ni Arvin. Hinawakan ko ang kamay ni Arvin, at mahina ngunit matatag kong sinabi: “Hindi mo na kailangan pang bumalik sa nakaraan.

Nandito ako, at handa akong magmahal sa’yo sa kabila ng lahat.” Tumitig siya sa akin, at sa unang pagkakataon, ang luha niya ay hindi pilit itinago. Hinawakan ko ang mukha niya at hinalikan ng marahan, bawat halik puno ng pangakong hindi na mauulit ang sakit at pagkabigo. Sa gabing iyon, sa silid 512, natutunan naming magmahal ng totoo — puno ng komplikasyon, pangamba, at emosyon na hindi kayang ilarawan ng salita.

Paglipas ng mga buwan, sabay kaming hinarap ang bawat anino ng nakaraan at sabay na binuo ang aming bagong simula. Natutunan naming pahalagahan ang bawat sandali, bawat yakap, at bawat halik bilang patunay na kahit gaano pa kasalimuot at kumplikado ang buhay, may pagmamahal na nananatili sa gitna ng lahat ng sugat, lihim, at takot. Sa bawat gabi na magkasama kami sa dorm, ramdam namin na ang bawat tibok ng puso ay patunay na sa kabila ng dilim, may liwanag na magdadala sa amin sa tunay na pag-ibig.

TAPOS.