Ang Araw na Bumigay si Tita (Tagalog Romance-Drama Story)

Tahimik ang buong bahay noong araw na iyon. Tanging mga kuliglig sa labas at mahihinang patak ng ulan sa bubong ang maririnig. Si Tita Liza, 42, ay nakaupo sa veranda, hawak ang lumang tasa ng kape na matagal nang lumamig. Sa mga mata niya, halatang pagod na siya — hindi lang sa katawan, kundi sa mga taon ng pagtitiis.

Mula nang iwan siya ng asawa niyang si Tito Ramon para sumama sa ibang babae, hindi na siya bumalik sa dati. Tahimik, magiliw, matatag sa harap ng iba — pero sa loob ng bahay, madalas niya lang kausap ang sarili.

Sa kabilang bahay nakatira si Paolo, 26, anak ng matalik na kaibigan ni Tita. Magalang, tahimik, at laging handang tumulong. Tuwing nasisiraan ng ilaw, bumabaha, o may kailangang ayusin, siya ang unang tinatawag ni Tita.

Noong araw na iyon, nasira ang lumang bumbilya sa kusina. Dumating si Paolo bitbit ang toolset.

“Tita, ako na po ang bahala,”

sabi niya habang umaakyat sa bangko.

Ngumiti si Liza, at napansin kung gaano na siya tumangkad, kung paanong mula sa batang tinuturuan niyang magsulat dati, ngayon ay isang ganap nang lalaki.

Habang pinapanood niya si Paolo, bigla siyang napangiti nang maalala ang sarili. Noon, malakas siya, masayahin, puno ng pangarap. Ngayon, parang bawat araw ay nilalamon ng katahimikan.

“Tita, okay na po ‘yung ilaw,”

sabi ni Paolo habang inaabot sa kanya ang sirang bumbilya.

“Pero kayo, okay pa po ba kayo?”

Natigilan siya. Bihira siyang tanungin nang ganun. Sa mga mata ni Paolo, may malasakit, hindi awa — ‘yung uri ng pagtingin na matagal na niyang di naramdaman.

“Oo naman,”

sagot niya, pero alam niyang hindi totoo.

Lumipas ang mga araw na mas madalas na siyang dumadalaw si Paolo. Nag-aabot ng ulam, nag-aayos ng gripo, minsan ay nakikipagkwentuhan lang. At sa bawat pagbisita nito, unti-unting bumabalik kay Tita ang mga ngiti na akala niya’y nawala na.

Isang gabi, malakas ang ulan. Walang kuryente. Dumating si Paolo dala ang flashlight.

“Tita, baka natatakot kayo sa dilim,”

biro niya.

Ngumiti si Liza. “Hindi ako takot sa dilim, Paolo. Mas takot ako sa katahimikan.”

Tumahimik si Paolo. Dahan-dahan siyang lumapit, itinapat ang flashlight sa kisame, at naupo sa harap ni Tita.

“Hindi niyo po kailangang mag-isa lagi,”

sabi niya.

“Kahit hindi ako kadugo, nandito lang ako.”

At doon, parang biglang bumuhos ang lahat ng kinimkim ni Liza sa loob. Umiyak siya — hindi dahil sa awa sa sarili, kundi dahil sa bigat ng mga taon na tiniis niya mag-isa.

Hinayaan lang siya ni Paolo. Walang salita, walang tanong. Doon niya naramdaman na minsan, ang pinakamatibay ay sila ring marunong umiyak.

Pagkatapos ng gabing iyon, nagbago ang lahat. Mas madalas na silang magkasama — nagtatanim ng halaman, nagluluto, tumatawa. Pero sa likod ng lahat ng iyon, may nakatagong damdamin na ayaw ipangalan ni Liza.

Alam niyang mali kung hayaang lumalim pa iyon. Hindi dahil sa edad, kundi dahil ayaw niyang masira ang respeto na binuo nila. Kaya’t isang araw, habang naghahapunan sila, marahan niyang sinabi:

“Paolo… salamat sa lahat, ha? Pero sana, kapag dumating ang araw na may mamahalin ka, ‘wag mong isipin na iniwan mo ako.”

Napayuko si Paolo, tahimik, at saka mahina ang boses na nagsabing:

“Hindi ko po kayang iwan ‘yung taong nagturo sa akin kung paano magmahal.”

Umiling siya, may ngiti pero may luha.

“Hindi mo kailangang mahalin ako, Paolo. Sapat na ‘yung minahal mo akong may respeto.”

Tumayo siya, lumapit, at marahan niyang hinawakan ang pisngi nito.

“Salamat… kasi ikaw ang dahilan kung bakit ko naisip na kaya ko pa palang ngumiti.”

At sa gabing iyon, bumigay si Tita — hindi sa tukso, kundi sa katotohanan: na kahit gaano ka pa nasaktan, may karapatang magmahal muli; na minsan, ang pag-ibig ay hindi laging tungkol sa pag-angkin, kundi sa pagpapalaya.

Lumipas ang mga taon. Si Paolo ay may pamilya na, at si Tita Liza ay may maliit na flower shop sa bayan. Tuwing bibili si Paolo ng bulaklak para sa asawa niya, siya pa rin ang bumabalot nito — may ngiti, walang pait.

At sa bawat pulang rosas na kanyang inaabot, alam nilang pareho:

ang araw na “bumigay” si Tita…

ay ang araw na pinili niyang muling mabuhay.

Lumipas na ang tatlong taon mula noong gabing umiyak si Tita Liza sa harap ko. Hanggang ngayon, sariwa pa rin sa isip ko ang bawat patak ng ulan, ang bawat panginginig ng boses niya, at ang mga luhang hindi ko alam kung paano papahirin noon.

Hindi ko malilimutan ‘yung gabing ‘yon — hindi dahil may kakaibang nangyari, kundi dahil doon ko unang nakita kung gaano kalalim magmahal ang isang taong pagod na.

Noon, akala ko simple lang ang pag-ibig: kapag gusto mo, sabihin mo; kapag mahal mo, ipaglaban mo. Pero kay Tita, natutunan kong may mga pag-ibig na hindi mo kailangang ipaglaban, dahil sapat nang maramdaman mo ito — kahit sandali lang, kahit hindi sa’yo nagtapos.

Pagkatapos ng lahat, mas naging abala ako sa trabaho. Bumisita pa rin ako minsan, pero hindi na araw-araw. Lagi kong naririnig ang tawa ni Tita sa tindahan niya, habang nag-aalaga ng mga halaman. At sa bawat pagbisita ko, napapansin kong mas magaan na siya, mas buhay.

Isang araw, nagpunta ako roon para bumili ng bulaklak para sa kasintahan kong si Lea. Tahimik akong nakatayo habang binabalot ni Tita ang mga rosas.

“Para sa kanya ‘to?”

tanong niya, nakangiti.

“Oo, anniversary namin,”

sagot ko.

Tumango siya, at marahan niyang sinabing:

“Mabuti ‘yan. Wag mong sayangin, Paolo. Kapag may nagmamahal sa’yo, alagaan mo. Kasi hindi araw-araw may taong handang maghintay.”

Ngumiti ako, pero sa loob ko, alam kong may bigat sa pagitan naming hindi na kailanman mabubura. Hindi ito lihim, hindi kasalanan — kundi isang tahimik na alaala ng dalawang taong nagtagpo sa maling oras pero tamang dahilan.

Pag-uwi ko, inabutan ako ni Lea ng sulat.

“Galing daw kay Tita Liza,”

sabi niya.

Binuksan ko. Nakasulat sa pamilyar na sulat-kamay:

“Paolo,

Kung nababasa mo ‘to, baka wala na ako sa tabi mo, pero gusto kong malaman mo — hindi ako nagsisisi sa araw na iyon. Kasi doon ko naramdaman na may taong marunong pa ring magmahal sa isang tulad kong wasak.

Salamat kasi hindi mo ako hinusgahan. Hindi mo rin ako tinanong kung bakit ako umiyak. Pinakinggan mo lang — at minsan, ‘yon lang talaga ang kailangan ng isang taong malungkot.

Kung sakaling dumating ang araw na maramdaman mo ulit ang bigat ng mundo, tandaan mong minsan, naging dahilan ka para ngumiti ang isang tulad ko.

– Liza”

Napatigil ako. Hindi ko napigilang mapangiti, kahit may luha na sa mata ko. Hindi dahil sa lungkot, kundi dahil sa kapayapaan.

Lumipas ang mga buwan, nagpakasal ako kay Lea. Sa kasal namin, may mga bulaklak mula sa shop ni Tita — puting liryo, paborito niya. At nang makita ko siyang nakatayo sa gilid ng simbahan, nakasuot ng simpleng bestida, ngumiti lang siya sa akin at tumango.

Isang tango na nagsasabing, “Mabuti, anak, nahanap mo na ang iyong kaligayahan.”

Lumapit ako pagkatapos ng seremonya.

“Tita, salamat sa lahat. Kung hindi dahil sa inyo, hindi ko malalaman kung anong ibig sabihin ng tunay na pagmamahal.”

“Hindi ko tinuruan ka magmahal, Paolo,”

sagot niya.

“Pinakita ko lang kung gaano kasakit kapag huli mo nang naintindihan kung sino ang para sa’yo.”

Ngumiti siya, saka marahang idinampi ang kamay sa pisngi ko — tulad ng dati.

“Magandang lalaki ka na, Paolo. Pero tandaan mo: kahit gaano ka kalakas, walang masama sa umiyak.”

Pagkaraan ng ilang taon, nagkaroon kami ng anak. Tuwing dumarating ang mga okasyon, bumibisita pa rin kami sa flower shop ni Tita. Siya na ngayon ang parang pangalawang lola ng anak ko — masayahin, kontento, at mapayapa.

At minsan, kapag umuulan, tinatanong ako ni Lea:

“Bakit parang gusto mong tumingin lang sa labas kapag umuulan?”

Ngumingiti lang ako.

“May isang taong tinuruan akong pahalagahan ang bawat patak ng ulan.”

Hindi ko na kailanman muling binanggit kay Tita ang gabing iyon. Hindi na rin niya kailanman binanggit. Pero sa pagitan naming dalawa, alam naming pareho — iyon ang gabing bumigay siya…

Hindi sa kahinaan, kundi sa katapangan.

Hindi sa pagnanasa, kundi sa pag-ibig na marunong magsuko at magmahal nang tahimik.

At sa puso ko, mananatili siya — hindi bilang lihim, kundi bilang alaalang nagpapaalala na minsan, ang pinakamagandang pag-ibig ay ‘yung natapos nang may dignidad.

WAKAS.